[Περισσότερα για το ποδηλατικό ταξίδι του Ιάσονα -- που συγκινήθηκε αλλά και ξαφνιάστηκε όταν του έγραψα πως κατάγομαι από την Σύλλη -- στο ιστολόγιο του, εδώ .]
Η Σύλλη θα αποδειχθεί ένας ακόμη από τους τόπους που θα μού φέρει μία ιδιότυπη θλίψη, στο ταξίδι μου αυτό: λυπάμαι που δεν έχω στη διάθεσή μου χρόνο να μείνω σε αυτό το μέρος. Πόσο χρόνο, θα ρώταγε κανείς. Χρόνο "άπειρο": άπλετο, ελεύθερο, χωρίς τίποτε να σε πιέζει, να γυρνάς στον τόπο και να ζεις τις γωνιές του, κάθε λεπτομέρεια, αφήνοντας τη θεά Τύχη να σού φέρει ότι θέλει αυτή. Τοπία, σπίτια, χρώματα, μυρωδιές, τυχαίες συναντήσεις, ιερά ανθρώπινα ψήγματα ενός χωροχρόνου που δεν μπορείς να προσδιορίσεις, και ούτε χρειάζεται να το κάνεις. Όσο περισσότερο σιωπάς τόσα περισσότερα να μαθαίνεις, όσο περισσότερο ξεχνάς τον εαυτό σου τόσα περισσότερα να παίρνεις. Για να συνεχίσω προς τα δυτικά, πρέπει πρώτα να κατηφορίσω τα λίγα χιλιόμετρα προς την Κόνυα.
Η ώρα είναι μία το μεσημέρι. Λόγω του άσχημου οδοστρώματος, τα λάστιχα
των οχημάτων κάνουν μεγάλο θόρυβο καθώς περνούν δίπλα μου. Ευτυχώς
ωστόσο δεν περνούν πολλά.
Ο ήλιος χτυπά. Παθαίνω λάστιχο. Σταματώ στην άκρη του δρόμου. Ένα
μυτερό σίδερο διαπέρασε λάστιχο και σαμπρέλα. Η σαμπρέλλα αχρηστεύτηκε
και χρησιμοποιώ μία από τις ρεζέρβες μου. Καλά θα κάνω στο Ικόνιο να
βρω μία σαμπρέλα.
Λάστιχο στην έρημο. Βλέπω μια βρύση. Δεν έχει νερό. Δεν θα κλάψω καθόλου
που δεν έχει νερό, κι ας έχει απομείνει λίγο στα παγούρια μου, αλλά η
σκέψη και μόνο της παρουσίας νερού σε αυτή την ξεραΐλα παραμένει
μυστήριο. Εκείνη τη στιγμή σταματά ένα αυτοκίνητο, με μια οικογένεια
και μετά τις "συνήθεις ρωτήσεις" θα μού δώσουν φαγητό και νερό.
Ικόνιο. Το πέρασμά μου από την πόλη της Konya θα αποδειχθεί μια ακόμα
εμπειρία "ανατολικής τίγρεως". Αφού ξοδέψω ένα μισάωρο ψάχνοντας για
ποδηλατάδικο, όπου ο κύριος με χρέωσε με ένα αξιοσέβαστο ποσό για μία
σαμπρέλα ποδηλάτου, και ακόμη μία ώρα σε ένα ίντερνετ-καφέ ψάχνοντας
συμπληρωματικές πληροφορίες για το καραβάν-σαράι του Ομπρούκ και για
το Ικόνιο, θα αναχωρήσω για να προλάβω να φτάσω στην Σύλλη, όπου και
θα διανυκτερεύσω.
Σήμερα ήταν ακόμα μία ημέρα της στέππας. Είναι απόγευμα και ανηφορίζω
για την Σύλλη. Η κωμόπολη αυτή βρίσκεται κοντά στο Ικόνιο, σε ένα
δρόμο που ξεκινά μέσα από την πόλη και περνά από τις δυτικές
συνοικίες. Το γιατί θέλω να πάω σε αυτό το μέρος, θα ήταν ένα καλό
ερώτημα.
..........................................................................................................
..........................................................................................................
..........................................................................................................
...........................................................................................................
...........................................................................................................
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου, διασχίζω τα
δυτικά προάστια ρωτώντας για το δρόμο προς τη Sille. Το απόγευμα είναι
ήσυχο και πηγαίνω σιγά στην ανηφόρα. Ένα μηχανάκι έρχεται δίπλα μου. Ο
οδηγός με ρωτά σε σπαστά αγγλικά από πού είμαι. Μόλις παίρνει την
απάντηση, λέει: "ακολούθησέ με, θα σε πάω στην Αγιαέλενα". Πολύ
ευγενικός, καθυστερεί πηγαίνοντας μαζί μου σιγά στην ανηφόρα. Μόλις
τού είπα ότι είμαι Έλληνας, αμέσως προσφέρθηκε να με οδηγήσει στην
Αγία Ελένη...
Με ακολουθεί πιστά, πηγαίνοντας σιγά δίπλα μου. Σε λίγο θα σηκώσει το
κράνος του, σα να θέλει να βλεπόμαστε καλύτερα. Βλέπω ένα ήρεμο
πρόσωπο, καμιά τριανταριά χρονών, με κοντό μούσι. Με κοιτά απευθείας
στα μάτια και ρωτά "κριστιάν"; Απαντώ καταφατικά. Το πρόσωπό του
φωτίζεται: "εγώ είμαι Μεβλανά". "Σούφι; Τζελαλεντίν Ρουμί;". Ναι,
νεύει με μια οικεία κίνηση του κεφαλιού. Μόλις τού είπα ότι είμαι
χριστιανός, μου είπε ότι είναι Μεβλανά...
Με ακολουθεί σιωπηλός. Θα χρειαστώ ακόμη ένα εικοσάλεπτο μέχρι την
είσοδο της Σύλλης. Δεν φεύγει, αλλά πάει μπροστά και με περιμένει. Σε
μια διασταύρωση σταματά για να μού δείξει την Αγιαέλενα. Τον ευχαριστώ
με θέρμη, όχι χωρίς κάποια αμηχανία, καθότι με απασχολεί η εξεύρεση
του χώρου της διανυκτέρευσής μου πριν νυχτώσει, και παρά το ότι
υποψιάζομαι ότι με τα πτωχά αγγλικά του με καλεί στο σπίτι του. Θα βρω
ένα ήσυχο μέρος, με πολύ καλή θέα πάνω από τη μικρή κωμόπολη, όπου θα
ξεκινήσει η ιεροτελεστία του βραδυνού.
Στην Σύλλη του Ικονίου. Άλλα 129 χιλιόμετρα πέρασα σήμερα μέσα στην
ανατολική στέππα. Τα νιώθω στα πόδια μου, και όχι μόνο. Άλλη μια μέρα
προστέθηκε στο σώμα μου και στην ψυχή μου.
Ένα ολόγιομο φεγγάρι ανατέλλει πάνω από τη Σύλλη, σε έναν ουρανό που κρατά ακόμα ένα ελάχιστο μπλε, πριν το φως του ήλιου χαθεί ολοκληρωτικά. Το ρολόι του Νίκου δείχνει ακριβώς 08:24. Μέσα στην ησυχία του βουνού, πάνω από τον ήχο του τριζονιού, κάποιου σκύλου και μερικών άλλων περιστασιακών ήχων, το τραγούδι του ιμάμη αντιλαλεί μέσα στη χαράδρα που με χωρίζει από τη Σύλλη.
[A Greek who traveled on a bicycle through much of Turkey in 2009 writes about Sille and the one evening he spent there, and how a local motorcycle rider and 'Mevlana follower' rode with him all the way from Konya's western suburbs to the Archangelos Michael church. ]
Η Σύλλη θα αποδειχθεί ένας ακόμη από τους τόπους που θα μού φέρει μία ιδιότυπη θλίψη, στο ταξίδι μου αυτό: λυπάμαι που δεν έχω στη διάθεσή μου χρόνο να μείνω σε αυτό το μέρος. Πόσο χρόνο, θα ρώταγε κανείς. Χρόνο "άπειρο": άπλετο, ελεύθερο, χωρίς τίποτε να σε πιέζει, να γυρνάς στον τόπο και να ζεις τις γωνιές του, κάθε λεπτομέρεια, αφήνοντας τη θεά Τύχη να σού φέρει ότι θέλει αυτή. Τοπία, σπίτια, χρώματα, μυρωδιές, τυχαίες συναντήσεις, ιερά ανθρώπινα ψήγματα ενός χωροχρόνου που δεν μπορείς να προσδιορίσεις, και ούτε χρειάζεται να το κάνεις. Όσο περισσότερο σιωπάς τόσα περισσότερα να μαθαίνεις, όσο περισσότερο ξεχνάς τον εαυτό σου τόσα περισσότερα να παίρνεις. Για να συνεχίσω προς τα δυτικά, πρέπει πρώτα να κατηφορίσω τα λίγα χιλιόμετρα προς την Κόνυα.
Η ώρα είναι μία το μεσημέρι. Λόγω του άσχημου οδοστρώματος, τα λάστιχα
των οχημάτων κάνουν μεγάλο θόρυβο καθώς περνούν δίπλα μου. Ευτυχώς
ωστόσο δεν περνούν πολλά.
Ο ήλιος χτυπά. Παθαίνω λάστιχο. Σταματώ στην άκρη του δρόμου. Ένα
μυτερό σίδερο διαπέρασε λάστιχο και σαμπρέλα. Η σαμπρέλλα αχρηστεύτηκε
και χρησιμοποιώ μία από τις ρεζέρβες μου. Καλά θα κάνω στο Ικόνιο να
βρω μία σαμπρέλα.
Λάστιχο στην έρημο. Βλέπω μια βρύση. Δεν έχει νερό. Δεν θα κλάψω καθόλου
που δεν έχει νερό, κι ας έχει απομείνει λίγο στα παγούρια μου, αλλά η
σκέψη και μόνο της παρουσίας νερού σε αυτή την ξεραΐλα παραμένει
μυστήριο. Εκείνη τη στιγμή σταματά ένα αυτοκίνητο, με μια οικογένεια
και μετά τις "συνήθεις ρωτήσεις" θα μού δώσουν φαγητό και νερό.
Ικόνιο. Το πέρασμά μου από την πόλη της Konya θα αποδειχθεί μια ακόμα
εμπειρία "ανατολικής τίγρεως". Αφού ξοδέψω ένα μισάωρο ψάχνοντας για
ποδηλατάδικο, όπου ο κύριος με χρέωσε με ένα αξιοσέβαστο ποσό για μία
σαμπρέλα ποδηλάτου, και ακόμη μία ώρα σε ένα ίντερνετ-καφέ ψάχνοντας
συμπληρωματικές πληροφορίες για το καραβάν-σαράι του Ομπρούκ και για
το Ικόνιο, θα αναχωρήσω για να προλάβω να φτάσω στην Σύλλη, όπου και
θα διανυκτερεύσω.
Σήμερα ήταν ακόμα μία ημέρα της στέππας. Είναι απόγευμα και ανηφορίζω
για την Σύλλη. Η κωμόπολη αυτή βρίσκεται κοντά στο Ικόνιο, σε ένα
δρόμο που ξεκινά μέσα από την πόλη και περνά από τις δυτικές
συνοικίες. Το γιατί θέλω να πάω σε αυτό το μέρος, θα ήταν ένα καλό
ερώτημα.
..........................................................................................................
..........................................................................................................
..........................................................................................................
...........................................................................................................
...........................................................................................................
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου, διασχίζω τα
δυτικά προάστια ρωτώντας για το δρόμο προς τη Sille. Το απόγευμα είναι
ήσυχο και πηγαίνω σιγά στην ανηφόρα. Ένα μηχανάκι έρχεται δίπλα μου. Ο
οδηγός με ρωτά σε σπαστά αγγλικά από πού είμαι. Μόλις παίρνει την
απάντηση, λέει: "ακολούθησέ με, θα σε πάω στην Αγιαέλενα". Πολύ
ευγενικός, καθυστερεί πηγαίνοντας μαζί μου σιγά στην ανηφόρα. Μόλις
τού είπα ότι είμαι Έλληνας, αμέσως προσφέρθηκε να με οδηγήσει στην
Αγία Ελένη...
Με ακολουθεί πιστά, πηγαίνοντας σιγά δίπλα μου. Σε λίγο θα σηκώσει το
κράνος του, σα να θέλει να βλεπόμαστε καλύτερα. Βλέπω ένα ήρεμο
πρόσωπο, καμιά τριανταριά χρονών, με κοντό μούσι. Με κοιτά απευθείας
στα μάτια και ρωτά "κριστιάν"; Απαντώ καταφατικά. Το πρόσωπό του
φωτίζεται: "εγώ είμαι Μεβλανά". "Σούφι; Τζελαλεντίν Ρουμί;". Ναι,
νεύει με μια οικεία κίνηση του κεφαλιού. Μόλις τού είπα ότι είμαι
χριστιανός, μου είπε ότι είναι Μεβλανά...
Με ακολουθεί σιωπηλός. Θα χρειαστώ ακόμη ένα εικοσάλεπτο μέχρι την
είσοδο της Σύλλης. Δεν φεύγει, αλλά πάει μπροστά και με περιμένει. Σε
μια διασταύρωση σταματά για να μού δείξει την Αγιαέλενα. Τον ευχαριστώ
με θέρμη, όχι χωρίς κάποια αμηχανία, καθότι με απασχολεί η εξεύρεση
του χώρου της διανυκτέρευσής μου πριν νυχτώσει, και παρά το ότι
υποψιάζομαι ότι με τα πτωχά αγγλικά του με καλεί στο σπίτι του. Θα βρω
ένα ήσυχο μέρος, με πολύ καλή θέα πάνω από τη μικρή κωμόπολη, όπου θα
ξεκινήσει η ιεροτελεστία του βραδυνού.
Στην Σύλλη του Ικονίου. Άλλα 129 χιλιόμετρα πέρασα σήμερα μέσα στην
ανατολική στέππα. Τα νιώθω στα πόδια μου, και όχι μόνο. Άλλη μια μέρα
προστέθηκε στο σώμα μου και στην ψυχή μου.
Ένα ολόγιομο φεγγάρι ανατέλλει πάνω από τη Σύλλη, σε έναν ουρανό που κρατά ακόμα ένα ελάχιστο μπλε, πριν το φως του ήλιου χαθεί ολοκληρωτικά. Το ρολόι του Νίκου δείχνει ακριβώς 08:24. Μέσα στην ησυχία του βουνού, πάνω από τον ήχο του τριζονιού, κάποιου σκύλου και μερικών άλλων περιστασιακών ήχων, το τραγούδι του ιμάμη αντιλαλεί μέσα στη χαράδρα που με χωρίζει από τη Σύλλη.
[A Greek who traveled on a bicycle through much of Turkey in 2009 writes about Sille and the one evening he spent there, and how a local motorcycle rider and 'Mevlana follower' rode with him all the way from Konya's western suburbs to the Archangelos Michael church. ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου