Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια, του Αγίου Γεωργίου και πάλι, ενθυμούμενος τον παππού μου ανέβασα μία σύντομη αφήγηση του πατέρα μου για τον χαμό του στην εξορία το 1921 ... που παραμένει η δημοφιλέστερη ανάρτηση του ιστολογίου μου! Ενώ όμως ιστορίες όπως αυτή του παππού μου υπάρχουν πολλές, και αφορούν όλες την περίοδο 1919-1923, μαρτυρίες για εξορίες -- αν θέλετε 'επιστρατεύσεις' στα διαβόητα Τάγματα Εργασίας -- Συλλαίων κατά την περίοδο 1914-1918 δεν έχουμε: είναι επομένως ιδιαίτερα σημαντική η πληροφορία που παραθέτει στο βιβλίο του "Η Σύλλη του Ικονίου: μια Ελληνική κωμόπολη στην καρδιά της Μικράς Ασίας" ο Τάκης Σαλκιτζόγλου! Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι η πληροφορία αυτή βασίζεται σε μαρτυρίες όχι Συλλαίων αλλά Σπαρταλήδων (κατοίκων δηλαδή της Σπάρτης Πισιδίας, Isparta) ... που περιέθαλψαν εξαθλιωμένους Συλλαίους που 'στρατολογήθηκαν' για την κατεδάφιση σπιτιών στην περιοχή τους ύστερα από τον σεισμό του 1914 ... και που έχουν διασωθεί στο βιβλίο του Β. Η. Βογιατζόγλου "Η Σπάρτη της Πισιδίας" (1986):
Χαρακτηριστικό της γενναιόδωρης φιλοξενίας των Σπαρταλήδων είναι και το παρακάτω περιστατικό, που αναφέρεται στις αρχές του 1915. Μετά το σεισμό η Κυβέρνηση έστειλε εργατικά τάγματα (Αμελέ Ταμπουρού) με το σκοπό να βοηθήσουν στην κατεδάφιση ετοιμόρροπων σπιτιών στις διάφορες πόλεις, που χτυπήθηκαν από τη θεομηνία. Τα "τάγματα" αυτά ήταν συγκροτημένα από Χριστιανούς αποκλειστικά, που δούλευαν σε διάφορες εξαντλητικές δουλειές με απώτερο σκοπό τη φυσική τους εξόντωση. Ένα τέτοιο τάγμα από τη Σίλλη στάθμευσε στη Σπάρτη σε κατάσταση έσχατης εξαθλίωσης. Οι Σπαρταλήδες τους αγκάλιασαν με αδελφική στοργή. Με αστραπιαίο έρανο μάζεψαν χρήματα, τους εξασφάλισαν στέγη, ρουχισμό, κουβέρτες και καθημερινό συσσίτιο. Ο τρόπος, η ταχύτητα, η μεθοδικότητα, αλλά και η αποτελεσματικότητα της αδερφικής φροντίδας άφησαν εποχή. Για πολλά χρόνια οι Σιλλελήδες πρόσφυγες το συζητούσαν. Γιαυτό το αναφέρω κι εγώ.
(Β. Η. Βογιατζόγλου, "Η Σπάρτη της Μ. Ασίας (Σύμμεικτα Λαογραφικά)", 1986 σελ. 77-78)
[A testimony, unique so far, on the 'mobilization' of Silleans into the infamous Work Batallions (Amele Taburu) of 1914-1918, based on testimonies of Isparta Greeks who cared for wreched Silleans stationed in their region in order to demolish buildings damaged by the 1914 earthquake: we owe this testimony to V. E. Vogiatzoglou and Takis Salkitzoglou, and their books "Sparta of Asia Minor" (1986) and "Sille of Konya" (2005/2016), respectively.]
Χαρακτηριστικό της γενναιόδωρης φιλοξενίας των Σπαρταλήδων είναι και το παρακάτω περιστατικό, που αναφέρεται στις αρχές του 1915. Μετά το σεισμό η Κυβέρνηση έστειλε εργατικά τάγματα (Αμελέ Ταμπουρού) με το σκοπό να βοηθήσουν στην κατεδάφιση ετοιμόρροπων σπιτιών στις διάφορες πόλεις, που χτυπήθηκαν από τη θεομηνία. Τα "τάγματα" αυτά ήταν συγκροτημένα από Χριστιανούς αποκλειστικά, που δούλευαν σε διάφορες εξαντλητικές δουλειές με απώτερο σκοπό τη φυσική τους εξόντωση. Ένα τέτοιο τάγμα από τη Σίλλη στάθμευσε στη Σπάρτη σε κατάσταση έσχατης εξαθλίωσης. Οι Σπαρταλήδες τους αγκάλιασαν με αδελφική στοργή. Με αστραπιαίο έρανο μάζεψαν χρήματα, τους εξασφάλισαν στέγη, ρουχισμό, κουβέρτες και καθημερινό συσσίτιο. Ο τρόπος, η ταχύτητα, η μεθοδικότητα, αλλά και η αποτελεσματικότητα της αδερφικής φροντίδας άφησαν εποχή. Για πολλά χρόνια οι Σιλλελήδες πρόσφυγες το συζητούσαν. Γιαυτό το αναφέρω κι εγώ.
(Β. Η. Βογιατζόγλου, "Η Σπάρτη της Μ. Ασίας (Σύμμεικτα Λαογραφικά)", 1986 σελ. 77-78)
[A testimony, unique so far, on the 'mobilization' of Silleans into the infamous Work Batallions (Amele Taburu) of 1914-1918, based on testimonies of Isparta Greeks who cared for wreched Silleans stationed in their region in order to demolish buildings damaged by the 1914 earthquake: we owe this testimony to V. E. Vogiatzoglou and Takis Salkitzoglou, and their books "Sparta of Asia Minor" (1986) and "Sille of Konya" (2005/2016), respectively.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου